Rozdział VII

Rozdział VII

Siadając na łóżku zaczęłam zastanawiać się ; "co zrobiłam nie tak ? Jak mogłam nie zdążyć ? ". Wtedy do pokoju wszedł Marcin trzymając w ręku 9 róż.

- Co prawda rocznica naszego poznania była 2 miesiące temu , no ale proszę - powiedział wyciągając rękę z kwiatami.

- To ty ? - zapytałam rzucając się na jego szyję.

- Wiedziałem , że inaczej nie przyjdziesz.Przepraszam. Ale ja za bardzo Cię kocham , żebym dał ci odejść.

- Skąd ja to znam - wyszeptałam wtulając się w jego ramiona.

- A teraz już koniec przytulania , chodź do domu.

- Ale jak to ?

- Adrian mnie wypisał - uśmiechnął się po czym zaczął ciągnąć mnie w kierunku wyjścia. Przez 20 minut szliśmy w zupełnej ciszy.W końcu tak bardzo oboje tego potrzebowaliśmy. Milczenie przerwał ton jego głosu.

- To co od dzisiaj mieszkamy razem ? - zapytał wchodząc do domu.

- No...- potwierdziłam po czym przywitałam się z babcią , która czekała na nas z niecierpliwością.

- To my idziemy na górę babciu - rzuciłam w jej kierunku.

- Dobrze - odparła.

- A to twój nowy pokój - powiedziałam otwierając drzwi.

- Ty to sama zrobiłaś ? Dla mnie ?

- No wiesz zawsze chciałam mieć brata , no i go dostałam w wieku 7 lat tylko , że wtedy nie miałam jak mu umeblować piaskownicy.

- A szkoda , bo by wszystkie laski w niej poderwał - oboje zaczęliśmy się śmiać. Marcin wylądował na łóżku , a ja na fotelu .

- Dobra geniuszu ja idę spać , bo jestem padnięta. Do jutra - powiedziałam po czym wyszłam z pokoju Marcina.Zmierzając ku łazience.Po dość długim prysznicu weszłam do własnego pokoju rzucając się ,na najwygodniejsze miejsce jakie mogłam sobie w tym momencie wymarzyć, a mianowicie na łóżko.

Rano obudziły mnie promienie słoneczne , które wdzierały się przez otwarte okno.Momentalnie podniosłam się z łóżka.

- I jak się spało księżniczko ? - zapytał stojąc w progu drzwi.

- A wiesz , że dobrze. - uśmiechnęłam się.

- Co ty taka zadowolona jesteś ?

- Jest słoneczko , jesteś Ty.

- Jak ja za tym tęskniłem .

- Za czym ?

- Za tym - podszedł do mnie dając mi buziaka w policzek.

- Oj przesadzasz braciszku - zaśmiałam się po czym wybiegłam z pokoju.

- Ja przesadzam ? Ooo..Radze ci uciekać , bo już po Tobie.

Chwile później leżałam z Marcinem w wannie pełnej wody śmiejąc się przy tym jak małe dziecko. Po paru minutach do łazienki weszła babcia kładąc na szafce kanapki z dwiema kawami.

- Oj dzieci , dzieci .- zaśmiała się po czym wyszła.

- To co jemy ? - zapytał Marcin próbując wyjść z wanny.

- Jak tylko dasz rade stąd wyjść do owszem.

Chwile potem siedzieliśmy oboje na środku łazienki zajadając się kanapkami.

- No dobra ja idę się przebrać - wymamrotałam kończąc ostatnią kanapkę.

- Okej to za 10 minut na dole.

- Jak to na dole ?

- No normalnie. Dzisiaj to ja mam dla ciebie niespodziankę.

10 minut później Marcin stał na przedpokoju trzymając w ręce piknikowy koszyk.Wyszliśmy zmierzając w kierunku plaży , lecz potem zeszliśmy w nie znana mi uliczkę.

- Gdzie ty mnie prowadzisz ? - zapytałam

- Nie zadawaj tylu pytań tylko chodź.Już nie daleko.

Parę minut później staliśmy przed jachtem.

- No to już.To ta niespodzianka.

- Ty umiesz to prowadzić ? - zapytałam z niedowierzaniem.

- No przecież moje kursy musiały się na coś przydać prawda ?

Po pewnym czasie byliśmy już dość spory kawałek od brzegu.

- To co soczku ? - zapytał gasząc silnik.

- No pewnie - uśmiechnęłam się wyciągając rękę.Wtedy usiadł obok mnie i podając mi sok.

- Emi...- powiedział dość niepewnie.

- Tak ? - zrobiłam pytającą minę .

- Był u mnie Adrian dziś rano.

- O. Co chciał ?

- Przyszedł powiedzieć mi , że rak...