Rozdział XVIII

Rozdział XVIII

Byłam pewna, że tego dnia coś się wydarzy. I w sumie miałam racje. Jakieś trzy godziny później do domu zadzwonił dzwonek do drzwi.

- Ja pójdę otworzyć - powiedziałam w kierunku Dawida schodząc z łóżka.

Przed drzwiami ujrzałam dwóch policjantów trzymających Marcina.

- Dzień dobry Sierżant Tadeusz Marowski - zaczął się przedstawiać.

- Dzień Dobry - odpowiedziałam, a chwile potem dodałam :

- Coś się stało ?

- Twój brat bił się z niejakim Konradem. W związku z tym zainterweniowaliśmy i przywieźliśmy go tutaj.

- Dobrze dziękuje Panom bardzo. Do widzenia - powiedziałam łapiąc Marcina za rękę i zamykając za nami drzwi.

- O co ci chodzi co ? - zapytałam.

- Nie rozumiesz, że Cię kocham ?

- Ale Marcin...- w tym momencie do salonu wszedł Dawid.

- Ty jesteś moim małym braciszkiem. - powiedziałam przytulając go do siebie.

- Nie radzimy sobie - wyszeptał mi do ucha.

Po tych słowach myśli w mojej głowie zaczęły wirować. ' Nie radzimy sobie ' te słowa utkwiły w mojej głowie na długi czas.

- Marcin my idziemy na piknik. Wrócę wieczorem. -  krzyknęłam zamykając za sobą drzwi.

Podczas pikniku z Dawidem bawiłam się świetnie, lecz w mojej głowie był tylko i wyłącznie Marcin.

- Co Cię gryzie ? - zapytał Dawid podając mi tymbarka.

" Spada w dół " - przeczytałam w myśli po czym podałam nakrętkę Dawidowi. Ten natomiast spojrzał na mnie pytająco.

- Boje się właśnie o to. Myślę, że Marcin może zacząć pić, palić , ćpać...Jednym słowem spadnie w dół.

- Myślisz, że jest do tego zdolny ? -zapytał z niedowierzaniem.

- W wieku 14 lat wpadł w takie właśnie towarzystwo i wiem, że to może się powtórzyć.Boje się o niego...- wyszeptałam wtulając się w jego ramiona.

- Nie pozwolimy mu na to kochanie - powiedział całując mnie w policzek.

Spojrzałam na niego z dziwną miną ' My ? ' - pomyślałam.

- Tak My. Nie zostawię Cię . Nie w takiej sytuacji - szepnął mi do ucha.

Około godziny 21 zebraliśmy się do domu. W progu drzwi momentalnie poczułam zapach szlug  i czystej.

- Marcin ! - krzyknęłam spośród dymu.

- Miałaś racje - powiedział Dawid wyrywając mu z dłoni butelkę czystej.

- Marcin coś ty zrobił - kucnęłam i zaczęłam płakać. Wtedy oboje stanęli nade mną.

- Nie płacz - wyszeptał Marcin wyciągając w moją stronę rękę.Chciałam mu już ją podać, gdy zobaczyłam na niej ślady cięcia.

- Ty ? - wykrztusiłam przez łzy. On natomiast spuścił wzrok,a rękę schował do kieszeni od bluzy.

- Nie wierze - krzyknęłam i wybiegłam z domu. Biegłam przed siebie jak najdalej od niego, od świata , od ludzi. Zatrzymałam się przy fontannie w parku, a moje życie po raz kolejny zaczęło się komplikować.

- To dopiero początek problemów - pomyślałam ocierając spadające łzy.

pojechałam wiem, no ale mam nadzieje, 

że wam się spodoba : )