Rozdział XIX

Rozdział XIX

Tą noc spędziłam w parku myśląc nad tym wszystkim co dzieje się ostatnimi czasy.

- Marcin i szlugi, czysta , pocięte ręce ?  Nie to mi to niego nie pasuje - pomyślałam zmierzając w kierunku domu. Gdy byłam już przed nim nie miałam wcale ochoty do niego wchodzić usiadłam więc na schodach przed domem.

- Możemy pogadać ? - usłyszałam głos Marcina po tym jak drzwi od kremowego budynku otworzyły się.

- Tak. - odpowiedziałam kierując wzrokiem w ziemie.

- To jest silniejsze ode mnie - wyszeptał siadając obok.

- To jest silniejsze od Ciebie ? - zapytałam wyciągając z kieszeni bluzy paczkę fajek.

- Zostaw - niemalże na mnie krzyknął.

- Ty widzisz ? Widzisz co to z Tobą robi ? Wybieraj albo ja albo to.Inaczej odejdę - powiedziałam wyciągając przed siebie truciznę w małej paczce.

- Nie możesz. - pokiwał głową.

- No to patrz - wstałam, rzuciłam w niego paczką i weszłam do domu. Tam czekał na mnie Dawid.

- Kochanie - krzyknął przytulając mnie do siebie. Wtedy do moich oczy napłynęły łzy,a chwilę potem przez otwarte okno poczułam zapach szlug.

Wybiegłam przed dom i wyrwałam mu z ust fajkę.

- Nie pozwolę Ci na to ! Rozumiesz ? Nie pozwolę ! - krzyczałam patrząc się prosto w jego czekoladowe oczy.Po czym przytuliłam go do siebie.Po pewnym czasie i jego ręce objęły moje ciało.

- Wybieram ciebie - szepnął mi do ucha trafiając paczką ku koszu na śmieci.

- To był trafiony wybór - cicho zachichotałam, gdy szlugi wpadły w sam środek kosza. W pewnym momencie przed nami pojawiła się nieznajoma mi postać.

- Mam dla Ciecie towar - powiedział w kierunku Marcina. Spojrzałam na niego pytająco. Natomiast on nic nie odpowiedział. Wstał podał pieniądze mężczyźnie, a ten wsunął mu do kieszeni biały (mały) woreczek.

- Nie wiem czy Ci to już mówiłam, ale Cię nienawidzę. Ty nie widzisz, że niszcząc siebie niszczysz mnie ? Nie widzisz, że mi na Tobie zależy debilu - cicho szeptałam, a następnie minęłam go i szłam przed siebie. Przechodząc przed park spotkałam Adriana idącego z dziećmi i żoną. Ten widząc mnie całą zapłakaną stanął i chciał porozmawiać, lecz ja nie miałam zbytnio ochoty chciałam być sama.

- Ei co się stało ? - zapytał łapiąc mnie za rękę.

- On zaczyna ćpać, palić. W ogóle mnie nie słucha. Czy choroba może...? - przerwałam dławiąc się łzami.

- Cicho tylko nie płacz. To jest mało prawdopodobne że choroba powróci.

- Ja już pójdę - wykrztusiłam przed łzy powoli zmierzając ku wolnej ławce. Łzy spadały jedna za drugą cicho obijając się o ziemie. Natomiast wspomnienia zabijały wszystko co pozostało w moim sercu. Nadzieje , wiarę i miłość zostawiając po sobie ogromne rany.

- Mogę ? - usłyszałam głos Dawida.

- Przytul mnie. Proszę - szepnęłam. On bez słowa podszedł i przytulił mnie do siebie okrywając przy tym bluzą.

- Chcesz być chora ? -zapytał.

- Choćbym chciała to i tak byś mi na to nie pozwolił - odpowiedziałam zaciągając się zapachem jego perfum.

już nie długo 20 rozdział <3

jestem z wami tak długi czas : *

bardzo chciałabym wam podziękować za wszystkie komentarze 

i za to, że w ogóle czytacie te moje wypocinki : )