Rozdział XVII

Rozdział XVII

Następnego dnia rano obudziły mnie dziwnie krzyki, które dobiegały z dworu. Przez otwarte okno zdołałam usłyszeć każde słowo, lecz po chwili żałowałam. W tym samym momencie do domu wszedł Marcin.

- Jak mogłeś ?- zapytałam przez łzy mijając się z nim na schodach.

- O co Ci chodzi ? - odpowiedział.

-  Jak mogłeś się pytam ? Słyszałam całą waszą rozmowę.

- Emi ja przepraszam. - wyszeptał.

- Nienawidzę Cię zejdź mi z oczu - powiedziałam zbiegając ze schodów , a następnie biegnąc w kierunku Dawida, który siedział przed domem.

- Słyszałam.Wszystko słyszałam. - wyszeptałam siadając obok niego.

- A więc już wiesz ?

- Tak.  - odpowiedziałam wtulając się w jego ramiona.

- Na prawdę ? Na prawdę mnie kochasz ? - zapytałam.

- Tak. Tylko, że jak powiedziałaś mi wczoraj że wolisz być z Marcinem nie byłem Ci w stanie tego powiedzieć.

- Marcin o wszystkim wiedział ? - zadawałam jedno pytanie za drugim.

- Wiedział. I chciał to zniszczyć dlatego wyznał Ci miłość pierwszy.

- A ja jemu - powiedziałam smutnym głosem.

- Kochasz go ? - tym razem to on zapytał.

- Powinnam Ci powiedzieć, że kocham go jak brata, ale po tym wszystkim nie umiem mu już zaufać, nie tak jak kiedyś. Chciał zniszczyć to co nas łączyło.

- I mu się udało - wstał i zaczął schodzić ze schodów. Byłam wsłuchana w każdy jego krok a w mojej głowie było tylko jedno pytanie Marcin czy Dawid ?

- Dawid zaczekaj - krzyknęłam w jego kierunku.

- Zaczekaj - wyszeptałam podchodząc bliżej.

- Chcę być z Tobą. Ten sen nie ma już znaczenia. - powiedziałam łącząc nasze usta.

- Kocham cię - szepnął obejmując mnie w pasie.

- Ja Ciebie też - odpowiedziałam, spoglądając w jego niebieskie oczy.

- Co w nich widzisz ? - zapytał

- Siebie - odpowiedziałam po czym dodałam :

- Widzę najszczęśliwszą dziewczynę jaką znam.. A ty co widzisz ?

- Ja widzę kogoś kto do tej pory nie może uwierzyć, że ma obok siebie to szczęście.

Cicho zachichotałam po czym złapałam go za rękę i poprowadziłam w kierunku domu. W drzwiach minęliśmy się z Marcinem. Widziałam, że chciał mi coś powiedzieć, lecz sobie odpuścił.

- Jesteś tego pewna?  - zapytał Dawid gdy usiedliśmy na łóżku.

- Tak jestem. Nie wierze, że on mógł to zrobić...

- Między mną, a Marcinem nigdy nie będzie dobrze. Ciągle będziemy rywalizowali o Ciebie.

- W takim razie czas zakończyć "walkę".

Po tych słowach Dawid spojrzał na mnie pytająco.

- To koniec. Zdałam sobie sprawę, że Marcin był i jest  tylko moim bratem.

- A ja ?

- Ty jesteś moim szczęściem - odpowiedziałam całując do w policzek.

Ten poranek zdecydowanie "ciekawie" się zaczął. Pytanie teraz jak się skończy ?

przepraszam was , ze taki krótki , 

ale ze względu iż jestem nad morzem nie miałam czasu by napisać dłuższy.